Steenuilen fotograferen op Lesbos.
De meest merkwaardigste vogel spotplek ooit kwam ik hier op Lesbos in Skala Kalonis tegen of eigenlijk het spotten werd mij opgedrongen.
.
.
In het pittoreske haventje van Skala Kallonis is het ‘s morgens voor een fotograaf goed toeven. De haven bruist van activiteit en met de 80-400 mm lens op mijn camera kan ik in rustige hoekjes alles vastleggen.
.
.
.
.
Bezige vissers die in de haven de gevangen vis uit de netten halen, rondhangende oude mannetjes en de talloze katten en meeuwen bedelend om een makkelijk hapje. Het geheel lijkt zorgvuldig geregisseerd en ik probeer dat in beelden vast te leggen.
.
.
.
Na een cappuccino op een terrasje bezoek ik het souvenirwinkeltje op de hoek voor wat kleine presentjes voor de kids. Elke reis probeer ik dit ritueel over te slaan maar heb je voor de ene iets leuks en unieks gekocht moet je voor de ander ook iets proberen te vinden en zo creëer ik mijn eigen probleem.
.
.
.
.
Mijn camera hangt met een draagriem over mijn schouder, raar is dat de eigenaresse de winkel verlaat en mij alleen achterlaat. Ik kies wat dingetjes uit en zet het een en ander op de toonbank en maak mijn rondje “winkel keuvelen” verder af.
.
Plots word ik van achteren licht bij mijn arm vastgepakt. Een oud vrouwtje, klein van stuk kijkt mij met glimmende guitige ogen aan en vraagt in het Grieks iets aan mij. Tja Grieks, ik kan er echt niets van maken……..in seconden redt het vrouwtje zelf de ontmoeting door op mijn camera aan mijn schouder te wijzen en praat verder.
.
.
Ze wijst weer op de camera en met haar 2 handen maakt ze rondjes van haar duimen en wijsvingers en houdt dat voor haar ogen als ware het een bril.
Ik word nu aan mijn arm meegetrokken en ik begrijp dat ik iets ga fotograferen en leg nog haastig het prulletje terug wat ik oppakte.
.
We gaan naar buiten en naast het winkeltje is een klein terrasje waar we halt houden. Nog steeds mijn arm vasthoudend wijst het vrouwtje omhoog naar het gebouw er tegenover en maakt weer het brilletjes gebaar en op mijn camera wijzend met toevoeging van een tijd zo begrijp ik. Met handen en voeten komen we een tijd overeen, 7 uur vanavond.
.
.
Rond 7 uur gaan we richting het terrasje gewapend met de camera’s. Het terrasje is leeg op de eigenaresse van de souvenirwinkel na, zij blijkt tevens het kroegje te beheren en onze inschatting is dat het oude vrouwtje haar moeder is.
.
.
Ze ziet onze fototoestellen en wijst gelijk een bepaalt tafeltje aan met uitzicht op tegenover.
Bij een biertje wachten we op wat er komen gaat.
Langzaam komen er meer terras bezoekers, allemaal oude mannetjes voor een nipje uit de fles en een enkele voor koffie.
.
.
En dan…….schijnbaar uit het niets, ja hoor steenuiltjes , 2 op de schoorsteen. Enthousiast ga ik met de camera aan de gang, eerst wat schuw vanaf mijn zitplaats maar daarna verlies ik mij helemaal. Alles voor het plaatje en menig gelach schalt van het terras.
.
.
Eerst op de schoorsteen dan op het dak en uiteindelijk via de antenne gaan de uiltjes de schemering in. Wat een ontmoeting…
.
.
.
Voor we weggaan duikt de oude vrouw weer op. Een innige omhelsing valt mij ten deel al was ik haar verloren gewaande dochter.
Grieken moeten altijd even aan je zitten maar nu laat ik mij ook gelden.
Met een dikke knuffel bedank ik de oude vrouw en na een stevige fooi bij het afrekenen worden we vriendelijk door het hele terras uitgezwaaid.
Wat een vogelspot locatie weer hier op Lesbos………die guitige glimmende pretoogjes vonkelde zelfs en die oogjes vergeet ik nooit.
.
.
.
Schuin tegenover het terrasje is een kleine supermarkt en om de lokale middenstand te steunen doen we daar onze boodschappen. Het is meer werk want je moet ook naar de bakker en slager maar wij doen dat graag. Tot aan ons vertrek een week later schalt de groeten vanaf het terrasje ons tegemoet, wij zwaaien bescheiden terug. Wat een lieve mensen.
.
Lees ook “de bijeneter vangen”
.
